Prace nad modelem dekompresyjnym Suunto rozpoczęły się w latach 80-tych XX wieku, kiedy firma Suunto wykorzystała model Bühlmanna oparty na wartościach M w komputerze nurkowym Suunto SME. Od tamtego czasu nieustannie prowadzone są badania wspierające rozwój zarówno z udziałem firmowych, jak i zewnętrznych ekspertów.
Pod koniec lat 90-tych XX wieku firma Suunto zaczęła wykorzystywać model pęcherzykowy o zmniejszonym gradiencie RGBM (Reduced Gradient Bubble Model) opracowany przez dra Bruce'a Wienkego w połączeniu z poprzednim modelem opartym na wartościach M. Pierwsze dostępne na rynku produkty oferujące tę funkcję to kultowe modele Suunto Vyper i Suunto Stinger. Umożliwiły one znaczną poprawę bezpieczeństwa nurka dzięki uwzględnianiu kilku warunków nurkowania wykraczających poza modele oparte wyłącznie na gazach rozpuszczonych:
Model Suunto RGBM szacuje poziom zarówno rozpuszczonego gazu, jak i wolnej frakcji gazu we krwi i w tkankach nurka. To znaczący postęp w porównaniu do klasycznych modeli Haldane'a, które nie uwzględniają wolnej frakcji gazu. Model Suunto RGBM zapewnia dodatkowe bezpieczeństwo dzięki możliwości dostosowania się do różnorodnych sytuacji i profili nurkowania.
Ponieważ każdy model dekompresyjny jest czysto teoretyczny i nie monitoruje faktycznego stanu organizmu nurka, żaden z tych modeli nie może zagwarantować całkowitego wyeliminowania ryzyka wystąpienia DCS. Eksperymenty wykazały, że przy ciągłym i częstym nurkowaniu organizm w pewnym stopniu przystosowuje się do dekompresji. Osoby nurkujące regularnie, gotowe podjąć większe ryzyko, mają do dyspozycji ustawienia spersonalizowane.
Podczas nurkowania należy zawsze stosować takie same wartości ustawień osobistych i ustawień wysokości jak podczas planowania. Zwiększenie wartości ustawień osobistych w stosunku do wartości branych pod uwagę podczas planowania oraz zwiększanie poziomu wysokości może prowadzić do wydłużenia czasów dekompresji na większych głębokościach i związanej z tym wymaganej większej ilości gazu. Jeśli ustawienie osobiste zostało zmienione po zakończeniu planowania, może to doprowadzić do sytuacji, w której podczas nurkowania skończy się zapas gazu oddechowego.
Na dużych wysokościach ciśnienie atmosferyczne jest niższe niż na poziomie morza. Po przybyciu na miejsce położone na większej wysokości w ciele człowieka znajduje się więcej azotu niż w stanie równowagi dla tej wysokości. Ten dodatkowy azot jest stopniowo uwalniany i przywrócony zostaje stan równowagi. Zaleca się, aby przed nurkowaniem przeznaczyć co najmniej trzy godziny na aklimatyzację organizmu do nowej wysokości.
Przed rozpoczęciem nurkowania na większej wysokości należy ją odpowiednio uwzględnić w ustawieniach komputera nurkowego. Maksymalne ciśnienie parcjalne azotu dopuszczalne w ramach modelu matematycznego stosowanego przez komputer nurkowy jest zmniejszane odpowiednio do niższego ciśnienia otoczenia.
W konsekwencji dozwolone limity przystanków bezdekompresyjnych ulegają znacznemu zmniejszeniu.
NALEŻY USTAWIĆ ODPOWIEDNIĄ WYSOKOŚĆ N.P.M. W przypadku nurkowania na wysokościach powyżej 300 m (1000 stóp) należy wybrać właściwe ustawienia wysokości, aby możliwe było prawidłowe obliczenie stanu dekompresji. Komputer nurkowy nie jest przeznaczony do użytkowania na wysokościach powyżej 3000 m (10 000 stóp). Nieprawidłowe ustawienia wysokości lub nurkowanie na niedozwolonych wysokościach skutkuje podaniem błędnych danych dotyczących nurkowania i planowania.
Obliczenia dotyczące ekspozycji tlenowej dokonywane są w oparciu o przyjęte obecnie tabele i zasady dotyczące granicznych wartości czasu ekspozycji.
Komputer nurkowy wylicza osobno toksyczność tlenową dla ośrodkowego układu nerwowego (CNS) i płucną toksyczność tlenową określaną w jednostkach toksyczności tlenowej (OTU).
Obydwie wartości są skalowane, tak by maksymalna tolerowana ekspozycja nurka dla każdej wynosiła 100%.
Suunto Zoop Novo nie wyświetla wartości CNS% lub OTU%, lecz zamiast tego wyświetla tę z nich, która jest wyższa, w polu OLF% (OLF%). OLF% Wartość (OLF%) oznacza limit zawartości tlenu lub ekspozycję na toksyczność tlenową.
Na przykład jeśli maksymalna tolerowana ekspozycja nurka dla CNS% wynosi 85%, a jego maksymalna tolerowana ekspozycja dla OTU% wynosi 80%, to w polu OLF% (OLF%) wyświetli się największa przeskalowana wartość, czyli 85%.
Sposób wyświetlania informacji dotyczących tlenu przez komputer nurkowy gwarantuje, że wszystkie ostrzeżenia i komunikaty będą dostępne w odpowiednich fazach nurkowania.
JEŻELI PRZEKROCZONY ZOSTANIE LIMIT ZAWARTOŚCI TLENU, NALEŻY NIEZWŁOCZNIE PODJĄĆ DZIAŁANIA MAJĄCE NA CELU ZREDUKOWANIE EKSPOZYCJI TLENOWEJ. Brak podjęcia działań w celu zredukowania ekspozycji tlenowej po wyświetleniu ostrzeżenia CNS/OTU może gwałtownie zwiększyć ryzyko toksyczności tlenowej, doznania obrażeń lub śmierci.